[seul fen lisesi] like a... me?

Oyuncular: Ryu Min Hwa, Shin Yuu Suzu
Yer: Etüt odaları, Seul Fen Lisesi.
Saat: Okul sonrası, etüt vakitleri.

Attığı her adım, boş koridorda yankılanıyordu. Okul bitmişti. Her zaman olduğu gibi sınıftan geç çıkmıştı. Soğuk bakışları, boş sınıfları süzüyordu her adımında. Çalışkanlık derecelerine göre dizilmiş sınıflarda en sonlara geldiğinde gözlerini tiksinircesine ayırıp koridora çevirdi. Gariptir ki, zayıf öğrencilerini etüt odalarına yakın yere koymuşlardı. Saçma. İyi öğrencileri koymalılardı ki kendilerini daha iyi geliştirebilsinler. Nefesini bıraktı umursamaz gibi. Gerçi... Kendisi gibi iyi öğrenciler daha ne kadar gelişebilirdi ki? Elindeki iki kalın kitap nedeniyle damarları çıkmaya başlamıştı. Test çözmeye gidiyordu. Boş evine gidip ne yapacaktı ki? En azından... Okulda vakit öldürüyordu. Başı ağrıyordu aslında. Akşam güneşi, en nefret ettiği şeydi, her gün baş ağrılarına neden oluyordu. Gözlerinin üstünden geishalara yapılan işkencelerdeki gibi iğne sokuyorlardı sanki. Uzun süre kapattı gözlerini yürürken. Koridorların bu kadar boş olmasına anlam verememişti. Çıkış zili çalalı otuz dakika bile olmamıştı halbuki. Bana ne. Kahverengi kapıya yaklaşınca duraksadı. Hemen yanındaki duyuru panosuna kaymıştı gözü. Yeni bir şeyler vardı. Sınav. Yine mi? Okulun neden boş olduğu anlaşıldı. Merhaba etüt odasına sıkışan Seul Fen Lisesi öğrencileri. Demir tokmağı kavrarken içinden alaycı bir şekilde konuşmuştu. Kapının açılmasıyla birlikte birkaç kişi kendisine dönüp bakmıştı. Bingo! Tam tahmin ettiği gibiydi. Küçük sınıflar, orta sınıflar... Hepsi doluşmuştu içeriye. Her yerden kağıt sesleri, kalem sesleri geliyordu. Basık bir hava hakimdi odaya. Üstelik lanet olası akşam güneşi tüm masaları aydınlatıyordu. Oturacak yer yok. Kendisine selam veren etüt görevlisine başını eğdi. Yapmacık bir gülümseme. Tamamdır. Mission complete. Gözleri teker teker masalarda kayıyordu. Hadi ama, tek istediği boş bir yerdi ve fanlarının yer vermesi gerektiğini biliyordu. Gerçi embesil fanlarının oturduğu yerlere oturmazdı ama... Nezaketen en azından. İki kişinin oturduğu kare masaya yöneldi. Birisi... Küçük sınıflardan olacaktı -galiba. Diğeri ise... Son sınıf mıydı? Tanımıyordu, hatırlamıyordu. Ama göz aşinalığı vardı kıza. Adımlarını o tarafa yönlendirirken sırtı güneşe dönük olacak şekilde oturdu masaya. Elindeki iki kitabı bırakırken kitap kapağına takılmış olan kalemini aldı. Pilot kalem. Diğerleri gibi kurşun kullanmıyordu. Hatayı affedemezdi. Hata yapması imkansızdı. Hadi ama... IQ'su 132 olan birisinden bahsediyoruz. 'Dahi' kategorisine giren birisinden. Kitabın kapağını açarken gözlerini kendisine kaydıran kızı fark etmesiyle birlikte soğuk bakışlarını çevirdi ona. Kitabın içine gömülmüştü ve Suzu'ya bakıyordu. Ufak bir bakışma. Ardından ise gözlerini devirerek kitabına döndü. Kalemin kapağını açıp ilk soruya baktı. Kimya. İğrenç. İşlem yapmadı, yalnızca şıkkı işaretledi. Ardından ikincisi: Yine aynı hareket. Üç, dört, beş... Dakikada on - on bir soru çözebilme kabiliyetine sahipti. Arada bir kızın kitabına kayıyordu gözü. Kimya. Aynı dersi mi çalışıyorlardı? Tsch...

Elli soruluk test bitmişti bile. Tek tek cevaplara bakıyordu. Kitabın üstündeki bölüme elliye kadar sayıları yazmıştı. Ardından ise altlarına hangi şık çıktıysa onları. A şıkkı olanları saymıştı. On. Altına not düştü. Beş sorudan yalnızca biri A şıkkı. Ardından ise B'lere baktı. Yirmi. Hissettiği heyecan. Bundan bile zevk alıyordu. Kitap benimle dalga mı geçiyor? On, yirmi. Sıradaki ne? On eksiğinin beş fazlası falan mı? Durdu. Kalemin ucunu kitabın sayfasına bastırıyordu. "On beş olamaz..." Nefes alırken fısıltı halinde söylemişti. Önceki testlerin başlıklarına dönmeye başlamıştı. Yirmi iki yazdı. Ardından ise altına üç tane çizgi çıkardı. C-8, D-13, E-9. Önceki sayfayı temsil amacıyla ters ok yaptı. Bu sefer altına sırasıyla C-9, D-8, E-13 yazmıştı. Hepinizin sorularda şifre kullandığını biliyorum. Bir önceki testteki A şıkkı sayısı on beş, B şıkkı ise buna bağlı olarak on beşti. Bir önceki ise A-20, B-5'ti. Gülmüştü kendi kendine. Kitabı çözmesine gerek kalmamıştı. Sırasıyla uygularsa, zaten doğru cevaplar çıkıyordu. Yüzüne belli belirsiz bir gülümseme yayılmıştı. Fazla sinsi bir gülümseme. Kalemin kapağını kapatıp kitabın arasına koydu. O sıra kendisi ile diğer son sınıf olan kızın arasına yaklaşan birinci sınıfa baktı. Gözleri kitabına kaymıştı bu sefer. Soruyu kendisine soracağını düşünürken şu diğer kıza sormasıyla dikkat kesildi. Normalde insanların sorularına karışmayan birisiydi ama, birinci sınıf öğrencisinin üçüncü sınıf kitabıyla matematik çözüyor oluşu garibine gitmişti. Türev. Gözlerini devirdi. İntegrali yapabiliyor mu? Gözleri kızı izliyordu. Şimdi ise son sınıfa kaymıştı. Adı neydi bunun? Hatırlayacak gibi oluyordu, sonra unutuyordu tekrar. Soruyu anlatış şekli. Rezil. Lafı fazla dolandırıyordu. Farkında olmadan kitabının arasındaki kalemi alıp çevirmeye başlamıştı. Eğlenceli olmaya başlıyordu. "Çözüm yolunu uzatıyorsun." Gözleri hala kitaptayken soruyu çözen yaşıtına laf sallamayı ihmal etmemişti.