Never Let Me Go

Artık Nana'a ve kendisine karşı kesin karar almıştı. Kesinlikle bir daha Nana'ı görmeyecekti. Babasına da diretmişti Amerika'ya geri dönmek için. Babası ne evet demiş ne de karşı çıkmıştı. Düşünmeye ihtiyacı olduğunu söylemişti. Bu da bir şeydi Jino için. Babası hayır derse o iş gerçekten bitiyordu ama düşünecekse bile bir ihtimali vardı. Gerçekten artık Kore'de kalmak istemiyordu, her yer, her şey Nana'ı hatırlatıyordu. Jino ilk defa kendisinden başkasına aşık olmuştu ve bu doğru değildi. Hiçbir şekilde birbirlerine uyumlu değillerdi, birbirlerinin ideal tipi değillerdi, birbirlerinin seviyesinde değillerdi, birbirlerine göre bir yaşamları yoktu. Kısacası farklı dünyaların insanları resmen bunlar için yaratılmış bir tabirdi. Ama aşk yine söz dinlememiş ve en olmadık kişileri çift yapmaya çalışmıştı. Jino buna karşı durmaya çalışıyordu hemde Nana için yanan bir kalp ile. Aşka inanmayan hatta nefret eden, kadınları sadece yataklarda işe yarayan olarak gören biri için bu yeni bir çağın açılışı gibiydi. Ama yanlış insanla. Olmayacak bir şey. Babasının odasından çıktı ve şirketteki kendi odasına doğru ağır adımlarla yürümeye başladı. "Bu odamı büyük ihtimalle son görüşüm olacak. Bir daha geri dönmeyeceğim. Bir şekilde orada temel atacağım ve yeni bir... Hayır hayır eski playboy Jino hayatıma geri döneceğim." Tam odasının kapısına uzandı ki telefonu çaldı. Telefonu pantolonun cebinden çıkardı ve kapıyı açtı. Masasına doğru ilerlerken ekrandaki tanınmayan numarayı gördüğünde kaşlarını çattı, numara tanıdık geliyordu ama aslında hatırlamıyordu -Nana'ın numarasını silmişti, her şeyi geride bırakmak için-. Açtığında karşıdaki sesin Nana ile ilgili ciddi şeyler söylemesi üzerine heykel kızların erkek versiyonunu canlandırdı. Başından aşağı buz kütlesinin düştüğünü, tüylerinin ağda ile koparalışını hissetti. Telefondaki kişiden hastaneyi öğrendiği gibi hızla yola koyuldu.
Parmakları direksiyon ve gaz ile bütün olmuştu. Trafik kurallarını sikmişti resmen. Kendine verdiği sözü şimdilikgeri çekiyordu. Nana'ın durumunu öğrenmeliydi, önceliği buydu. Gerçekten korkuyordu şuanda. "Bir şey omuş ya da olacak olamaz. Ben bundan korktuğum için kendimi ondan uzaklaştırıyorum. Bunun olmaması için. Ama ben yanındayken daha bu acıyı çekiyorum. Eğer ona bir şey olursa... Eğer. Ona bir şey..." dudaklarını sıkıca ısırdı. Ağlamamak için kendini zor tutuyordu.

Uzun koridorda ilerlerken yanından geçenleri umursamıyordu bile, hızlıca ilerliyordu Nana'ın az önce öğrendiği odasına doğru. Kafatasının içinde deli düşünceler ve kendini suçlu hissetme baskısı öyle ağır geliyordu ki beyni pelteleşip kafa tası arasından akacak gibiydi. Nefesini içine çekti ve hızlıca verdi. Hastane kokusunu da sevmezdi, aslında içini karartan her şeyi sevmezdi. Hastane ona, ölümü, kötü çocukluğunu, yokluk duygusunu anımsatıyordu. Şimdi bir de Nana'ı erkenden kaybetme korkusu eklenmişti. Ayaklarını hissetmiyordu ve eli ne zaman oda kapısının soğuk metal tutacağını tuttu hatırlamıyordu. İçeri girdiğinde Nana'ın ince sesini duyduğunda nedensizce gözlerini huzurla kapattı ve derin bir nefes boşalttı ciğerlerinden. Sırtını dikleştirdi ve çenesini hafifçe kaldırıp dimdik bir şekilde görüş açısına Nana'ı getirecek şekilde içeri girdi, tabi yatağın önündeki koltukta oturan savcıda bu alana girmeyi başarmıştı. Burada olmasaydı dişimi kı- tabi ki öyle bir şey yapmazdım. Salak herif. Bok yüzlü ya! Nana'ın son sözleri sanki şimdi beynine işliyormuş gibi anca anlamıştı kızın az önce söylediklerini. Bazen böyle olurdu işte, o sırada dinlemezdi aradan kısa zaman sonra anlardı ne dendiğini. Şimdi de olan gibi. Bakışlarını yerdeki çirkin mermerlerden çekti ve Nana'a uzattı. Kızın yüzü donuktu bir şey okunamıyordu. Duygu-yüz okuma ustası Jino şimdi boka basmıştı ve Nana'ın duygularını hissedemiyor-okuyamıyordu. Yutkundu. Ellerinin boş oldğunu o sırada fark etti, çiçek alıp öyle gelmesi gerekirdi değil mi?

Nana'ın Jino'a ulaşan ama ona ait olmayan ince sesi, savcıyı harekete geçirmişti. Yaşam belirtisi göstermeyen Jino gözlerini savcıya çevirerek ilk belirtiyi gösterdi. Savcı yanından geçerken köpeğin saldırısını bekleyen bir kedi gibiydi. Kuyruğu kalkmış ve bütün tüyleriyle tetikte. Tek bir gıcık harekete anında pençelerini çıkarabilirdi Jino. Savcı yanından geçti gitti ve Jin Ho'ın gözleri yatağın ayak kısmana bakılı kaldı. Yine hareketsizlik belirtisi.. Nana'ın ayaktan kalkışını göz ucuyla görüyordu ama ona bakmaya utanıyordu. Evet. Çünkü bütün olanlar kendi hatasıydı. Eğer Nana'a hisler beslemeseydi hala o evde yaşıyor olabilirlerdi. Eğer Nana'ı parkta ve evde terk edip gitmeseydi hislerini bastırmanın bir yolunu bulup evde yaşamaya devam edebilirlerdi. Şimdi artık kahramanlık tahtını savcı kapmıştı kesinlikle. Nana'ı bırakmayan, onu koruyan ve seven. Ama haksızlıktı, Jino ve Nana'ın ile farklı kulvarlarda olması onun suçu değildi. İdeal tipini yansıtmaması... Hayat nehrinde ters yöne yüzen iki kişiydi Nana ve Jino. Ama Jin Ho çoktan bırakmıştı yüzmeyi, pes etmişti. Nana ise tek başına Jino'ı da çekip ilerlemeye devam ediyordu. Artık Jino'ın da kalkıp Nana'a yük olmaması gerektiğini hissetmişti. Bunu kızın kendisine sıkıca sarıldığında anlamıştı. Kızın parmaklarını sırtında ve boynunda, vücudunu kendi vücuduna yaslanmış olarak hissettiğinde bütün düşünceleri nehrin suyuna karışıp kendilerinden uzaklaştı. Artık Amerika o kadar mükemmel gelmiyordu, Nana'ın yanı daha iyi gibiydi. Bunu zaman gösterecekti, karar vermişti. Galiba. Nana'a kendisi bakacaktı, en azından iyileşene kadar onu yanında tutacaktı, sonra tekrardan gidebilirdi lanet Amerika'ya. Kızın bu durumda olması kendi suçuydu ve bunu telafi edecekti. Kolları hala oynamazken kalp atışı fazla oynaktı. Bir heykel gibi soğuk duruyordu kendisine yapışmış kıza karşı. Yutkundu ve Nana'ın ellerini tuttu ve kendinden ayırdı. Kızın yüzündeki kırıklığı okuyabilmişti şimdi. Kızı kendine yan yasladı ve yatağa doğru yürüttü, bu sefer kız kukla gibi Jino'a uyuyordu. Çıt çıkmıyordu, mermere değen ayak sesleri ve dışarıdan gelen sesler dışında. Kızı yatağa oturttu ve kendisi de önünde eğildi. "Kendine... Dikkat etmelisin artık Nana~shi." böyle saçma sapan bir söz çıkmıştı zorlukla ağzından.

Nana'ın kendisine yaklaşırken gördüğünde bir saniye sonra nelerin olacağını biliyordu ama... Bir duygu hissetmeliydi değil mi? Hissizliğin altında eziliyordu sadece. Kızın dudakları kendisine dokunduğunda içi acıdı, ilk duygu yavaşça bedenine yayılıyordu. Nana'a acı çektirdiği için üzüldü ama dudakları üzerinde dolanan solmuş dudaklar düşüncelerini alıp götürüyordu. Dudakları bile hastaydı Nana'ın, acı çekmiş, özlemiş... Gözlerini hala kapatmamış ve bu sefer özlemle öpüştüğü kızı izliyordu. Kızın göz kapaklarına daha önce böyle bakmamıştı, gözleri altında kıpırdayan gözleri, burnunun arada bir nefes almak için kenarlarının oynaması, izliyordu hepsini. Kızın belini sardı ve kendisine çekti, bu arada yavaşça kendi gözleri de kapanmıştı. Nana'ın dudaklarından dökülen inleme sesiyle dudaklarını çekti ve durup kıza baktı. Seni seviyorum. Bunu söylemeyi çok istedi ama yapamazdı, şimdi. Belki de asla. Susmak için dudaklarını tekrar Nana'ın ince dudaklarına götürdü. Bu sefer hızlıca öpmeye başlamıştı ama acıtmadan. Dudaklarını kızın dudaklarından kaldırdı ve kızın çenesine, yanağına değdirdi. Kulağına doğru götürdü ve saçlarını kokladı. Ne kadar özlediğini ancak fark edebilmişti? Kendilerine nasıl acı çektirdiğini? Ama hala aklı almıyordu? Kısa bir sürede bu kadar ideal tipinden uzak birine nasıl aşık olmuştu? Daha fazla ileri gitmek istemiyordu ama kendini kontrol etmeliydi, hala daha yaraları kapanmamıştı. Hem fiziksel hem de ruhsal. Dudaklarını kızdan uzaklaştırdı ve Nana'ın kendisine tekrar yakınlaşmaya çalışmasıyla alnını kızın alnına dayadı ve elleriyle başını tuttu. "Hastayken sevişmek iyi değildir..." dedi ve ekledi "Hem hastane yataklarında seks fantezi alanıma girmiyor ve rahatsız edici." dedi ukala bir şekilde. Evet, Jino geri döndü. Dudaklarını yaladı ve kızın dudaklarına kısa bir öpücük daha kondurdu bu da bir süre daha sabret demek oluyordu. O sırada kapı açıldı ve Nana'ın hızla elleri arasından kayışına mı yoksa kapıya mı bakacağına karar veremeyen Jino ilk önce Nana'a baktı. Kız parmaklarıyla dudağı üzerinde geziniyordu ve gözleri hızlı hızlı odanın yerinde dolanıyordu. Suç işlerken yakalanmış bir çocuk gibiydi. Başını savcıya çevirdi ve o da şaşkınca kendilerine baktığını gördüğünde smirk gülüşünü sergiledi. Bu kaçıncı seni geçişim savcı?! Nana bana aşık. Zafer benim.