Love Song

Bir hafta. Evet, bir haftadır Nana'a daha yakındı hatta bütün vaktini onunla geçirmişti ama bu onu daha da korkutmaya başlamıştı. Çünkü birine -hayatında ikinci kez- birine böyle bağlanıyordu. San Sun ahjussiye bile bağlanmıyordu ki annesi gibi onu terk etmesin diye, adama hep kötü ve alaylı davranırdı bu yüzden. İlk bağlandığı kişi... Annesiydi. Onu bu berbat dünyaya mutsuz olması için getiren, onu bir ana kuzusu yapan annesi... Ama yukarıda insanların Tanrı diye adlandırdığı kişi Jino'ın -annesiyle- mutlu olmasını kıskanmış ve Jino'ı bu dünyada yapayalnız bırakmıştı, hemde umutsuz bir şekilde. Hayatını adadığı, bağlandığı tek kişi onu bırakıp ölmüştü. Sonra yanında babası, büyük annesi ve daha nice insanla mükemmel şekilde büyütülmüştü ama büyüdüğü her saniye içindeki birine ihtiyaç-bağlanma duygusu ve mutluluk hissi azalıyordu. Hiçbir şeyden memnun olmayan, hırçın ve yalnız biri olup çıkmıştı. Hayatında asla tam anlamıyla mutlu olamamıştı. Yutkundu ve yanında ayaklarını sallayarak küçük bir kız çocuğu gibi oturan Nana'ı izlemeyi sürdürdü. Bu kızın yanında gerçekten mutlu olabilmişti, oluyordu. Derin bir nefes çekti. Kızın yukarı kıvrılmış dudakları, nehri izleyen iri gözleri. Ona bakarken bile mutlu oluyordu Jino. Aynı annesinde hissettiği gibi. Ama daha çok korkuyordu. Bu kez daha da büyümüştü ve eğer Nana'a daha fazla bağlandığında Nana'da onu terk ederse asla normale dönemezdi. Zaten tam anlamıyla eski haline dönememiş ve umursamaz biri olmuştu Nana'dan sonra daha da beter olurdu. Gözleri kızın dudaklarına kaydı. Dün gece... Onu öpmüştü, ikinci kez. İlki gibi değildi, ilkinde bir şey hissetmemişti -yüzünü yerde bulduğunda başkaa.- Ama dün gece ilk defa kalbinin huzura kavuştuğunu ve uçarak dudaklarında onu yaktığını hissetmişti. Nana'a gerçekten aşık olduğunu da. O an her şeyi unutmuştu, gıcık savcı, onun her anda yardımına koşan ahjussi, imparator babası, salak insanlar, annesini bile. Sadece hemen dudaklarının dibindeki Nana vardı, bu kadar yakındı ona. Ve Jino'ı sarabilecek, onu anlayabilecek onu sevebilecek tek kişi. Kaybetmek istemiyordu kızı ama korkuyordu da. Ona bağlanmak, birine bağlanmak korkutuyordu Jino'ı. Kızın bakışlarının kendisine döndüğünü gördüğünde hemen başını çevirdi ve ayaklarını sallamaya başladı. Başının olumsuz anlamda sallarken "Son zamanlarda çekilmez biri oldun sarı cüce!" ona eskisi gibi seslenmişti. Nana'a karşı hiçbir şey hissetmediği zamanlardaki gibi...

Aşkın canımı çoktan yakmaya başladı bile.. Kızın sesine normal konuşurken bile aşıktı, şimdi tapıyordu. Gözlerini narince dolanan nehirden alıp Nana'a vermek istiyordu ama şarkının sözleri bile canını acıtırken, acının kaynağına dönemezdi. Kız konuşurken söylediği sevimli şeylere gülmemek yada sırıtmamak için kendini zor tutuyordu, normalde Jino yüzünde hep alaycı sırıtmayla dolanan biriydi. Böyle suskun ve duvar surat olmak ona biraz... Zor geliyordu, çünkü Nana'ın yanındaydı. Kızın son sözleriyle onun boynuna sarılıp saçlarını karıştırırken "Ne sandın? Seni kadın olarak bile görmüyorken o açlıkta oldu, yoksa maymunla yapacaktım." diyebilirdi, ama onu yapamadı. Elini kızın çenesine götürüp kendisine çevirip "Nana. Beni. Farklı hissettiriyorsun. Mükemmelsin." diyebilirdi ki bu daha ağır basıyordu, ama bunu da yapamadı. Öylece sessiz kaldı. İçkinin bitmiş olmasına üzüldü. Sarhoş olmak istiyordu, gözlerini kapatıp açtığında sabah olmasını istiyordu. Şuan çok... Farklı hissediyordu, bütün duyguları birbirine girmişti ve ayrılmıyordu.

Kızın son söylediğine tam cevap verecekti ki omzunda onun başını hissettiğinde söyleyeceği şeyleri yuttu. Kızın başı şuanda omzundaydı ya her yer silinmişti etrafta, sadece Nana'ın başının kendisine değdiği gerçeği vardı. Ne zaman bu kadar aşık oldum? Dudağını ısırdı, kıza şuanda seni seviyorum diye bağırmamak için kendini zor tutuyordu. Tutmalıydı, Jino düşüncelerinde haklıydı kendine göre. Kendisini düşünüyordu yine. Bağlanmaktan korkuyordu ve kendisini düşündüğü Nana'a acı çektireceği içinde kızıyordu kendine ama elinden bir şey gelmezdi. Aslında gelirdi ama onu da Jino yapmazdı. Başını kızın başına değdirip kaldırdı ve alaylı bir sesle "Seni dinlediğimi mi sanıyordun? Sen şarkı söyleyeceğim dediğin de hemen kendimi programladım ve başka şeylere odaklandım. Üzgünüm ama kulağımda yüzüme yakın, başımda yer alıyor. Oraya da zarar gelmemeli."[ dedi ve sırıttı. Eski Jino olmaya çalışacaktı. Her şeyle dalga geçen, umursamaz ve karşısındaki kıracağını düşünmeden hareket eden bir Jino. Deneyecekti eskisi gibi olmayı. Nana'ın yanında bu ne kadar zor da olsa.

Kızın sevimli hareketlerine bakıyordu ve ona daha da aşık oluyordu. SEVİMLİ BİR KIZA. Sevimli Nana ona çekici geliyordu ve buna aşk diyordu. Dudaklarını ısırdı hele kız ona oppa dediğinde içinde bir tarantula organlarını gezerek gıdıklandırıyor gibi hissetti. Dudağını gülmemek için ısırdı ve işaret parmağını kıza kaldırıp "Aigoo sevimli halinle Soshi kızlarının OH şarkısı nakaratı gibi bir oppa bekliyordum ama..." dilini çıkarıp pırrt sesini çıkarttı ve elini indirip yüzünü buruşturdu. "Beklediğim gibi olmadı, ajummalar gibi oppa dedin. Agioo bu büyük bir travma yaşatacak bana." dalga geçerek kızın son sözünde Young Joo isminin geçmesine bozulduğunu saklamaya çalıştı. Eliyle yerden destek alarak ayağa kalktı ve ellerini cebine soktu. Yürümeye başladı ve arkasında kalan kıza "Savcının neden bu kadar salak olduğu anlaşıldı, oppa kelimesini senden duya duya beyni pelteleşmiş." dedi. Kesinlikle şuanda Young Joo'ı fazlaca kıskanıyordu, Nana ona oppa dediği için. Şimdi bana da oppa dedi, bu sayılır değil mi?

Kızın salıncaktaki şirin haliyle kendisini çağırdığını fark ettiğinde geçmişini hatırladı. Bir kez bile babası ile böyle eğlenmek için buralara gelmemişti. Böyle bir parka bile gelmemişti. Salıncakta sadece özel kreşinde binmişti, orada da düşmüş ve bir daha salıncaklardan nefret etmişti, parkta bulunan ve her çocuğu mutlu eden bütün aletlerden. Çünkü hiç mutlu olamamıştı, her zaman çabucak büyümek zorunda kalan bir çocuk olmuştu. Babasının yanında büyük bir adam gibi davranmak zorunda bırakılan minik bir çocuk. Gözlerini devirdi ve Nana'ın arkasına geçti. Onu yavaşça iterken, geçmişine mi yoksa Nana'a bağlanmaktan korktuğuna mı üzülse bilemedi. O yüzden hiçbir şeye üzülmedi, hislerini kaybetmiş biri gibi, hatta bir robot gibi Nana'ı yavaşça sallamaya devam etti. Artık buna alışmıştı, hissizlik. Ama Nana ile olduktan sonra içine insanlara ait hisler dolmuştu, yakında onları tekrar kaybedecekti biliyordu. Nana'ı bırakmak zorunda kalabilirdi ve o zaman eski Jino'a dönecekti. Piç, züppe, kalpsiz, gıcık, umursamaz ve taş kalpli Jino'a. Kızın daha hızlı olmasıyla ilgili bağırmasından sonra diğer elini de kullanarak onu daha da hızlı itmeye başladı. Dudaklarını ısırdı ve kendisini hayal etti. Babasını. Kendisi baba olursa -ki bunu asla düşünmemişti, ama Nana yanındayken böyle düşünceler beynine doluyordu- çok iyi bir baba olmaya gayret edecekti. Çocuğunu her gün parka getirecekti. Dalmış olduğu için eline çarpan salıncağın kenarı ile kendine geldi. "Ah!" Tırnağı ve eti acıyordu. Nana'ın merakla kendisine bakmak istemesini engellemek için onu diğer eliyle daha da hızlı salladı. Ve parmağına üfledi bir yandan da. Bu bile kalbinden daha az acıyordu. salıncaklar her zaman canımı acıtmak zorunda mı?

Kızın etrafta koşuşturuşunu ve fazlaca telaşlı halini izledi. Bu tanıdık Nana değil, yani bana karşı böyle davranmazdı. Parmağı Nana'ın ince parmakları arasındayken yüzünde minicik bir sırıtmayla Nana'ı izledi. Sonsuza dek böyle masumca yaşasalar bile şikayet etmezdi ama ondan vazgeçmek zorunda olduğu için kendini çok kötü hissediyordu. Yüzü asıldı tekrardan. O sırada Nana'ın koluna vurarak söylediği sözlere hafifçe sırıttı. Yaralı parmağının bulunduğu eliyle kolunu ovaladı ve Nana'a yan yan bakarken "Vücuduma zarar gelmesi benden çok seni korkuttu baksana şu surata." dedi ve Nana'ın yüzünü tuttu. Birazcık o suratı elleriyle büzdükten sonra ellerini çekti, yakın davrandığının farkına varmıştı. Ellerini cebine soktu, yoksa onlara engel olamayacaktı. "Hem bana vücuduna zarar verme diyorsun, hemde kendin kolumu morartacak kadar sert vuruyorsun! Senden asla adil biri olmaz." dedi ve dilini çıkarıp dudaklarını yaladı.

Nana'ın bu geceki enerjisinin kendilerini nereye kadar götüreceğini merak ediyordu. Kızın kolundan sürüklemesine izin verdi. Çimlere doğru ilerlerken garip suratla etrafa baktı. Saat büyük ihtimalle gecenin üçü falan olmalıydı. Bu saatte sokakta pek tekin insanlar dolaşmazdı, Jino'ın şuanda yatakta uyuması gerekiyordu, Pororo oyuncağa sarılıp. Evet geceleri tek yatamadığı için gizlice Nana'ın odasından o oyuncağı çalmıştı ve Nana'a fark ettirmeden ona sarılıp uyuyordu, kızın odaya ani bir baskınıyla oyuncağı sandığın arkasına fırlatabiliyordu. Yerde yatan kızın başına dikildi. Gerçekten fazla mutlu ve enerji dolu. Kızın eliyle yanını işaret etmesiyle omzunu silkti. Tabi ki oraya yatmazdı. Oraya insanlar basıyordu ve Jino o seviye mi inecekti? Kızın kaşlarını çatılmış görünce minik yarası olan işaret parmağıyla "Öyle aşağılarda bir yere yüzümü indireceğimi düşünmüyorsun değil mi?" dedi ve işaret parmağına takılan gözleriyle dudağını büzdü. Küçük bir çocuk gibi hüzünle parmağını yanına yaklaştırdı ve "Böyle yaralı bir Tanrıya böyle davranırsan cehenneme gideceğini biliyorsun değil mi?" dedi ve konuşurken toplanan dudağını tekrar sarkıttı. Bakışlarını parmağı arkasında yerde yatan Nana'a dikti.

Başını eğemiyordu, UTACINDAN. Evet, ilk defa Jino utanıyordu, hem de bir kızdan. Yüzünü ileride ki gökyüzünün binaların arkasında kalışına kodlamış, ayıramıyordu oradan. Binalar ağaçlarla yarışıyordu, hatta onları çoktan geçmişti gökyüzüne ulaşma çabasında. Yutkundu. Eli Nana tarafından alınınca titrememek için kendisini zor tuttu. Kızın her dokunuşunu ona olan aşkını neden böyle kabartıyordu ki? Basit bir aşk kavramı vardı aralarında ama neden her saniye büyüyordu bu? JinHo'ı korkutuyordu. Bir kavram, mide ağrısı, heyecan, kalp çarpıntısı, sürekli onu görme arzusu. Bunlar sıradan bütün insanların başına gelmiş şeylerdi. Neden Jino'ında başına glemişti ve onu korkutuyordu. Normalde insanlar anın tadına varır ve birbirlerine aşk fısıldarlardı. Ama Jino korkuyordu, Nana'a tamamen kendini teslim ettikten sonra onu kaybetmekten... Annesi gibi.. Geçmişten kurtulamıyordu, korkularını yenemiyordu. Geleceğine mani olmasına izin veriyordu. Normal Jino şimdi bakışlarıyla Nana'ı utandırır ve kızın başını okşardı, ama anormal Jino ne yapıyordu? Utancından Nana'a bakamıyordu ve elini buz kesmişti, hareket ettiremiyordu. Numaradan esnedi. "Gerçekten uykun gelmedi mi?" dedi sitemle. Elini Nana'dan çekmek istiyordu ama eli izin vermedi.

Kızın uyuduğuna inandığında anca eğebildi başını. Boynunu oynattı. "Aish! Tutulacaktı neredeyse." diye fısıldadı. Eli hala Nana'ın eli arasındaydı. Gülümsemesine engel olamadı. Yaralı parmağını oynattı ve Nana'ın parmaklarını okşadı. Bu eli asla bırakmak istemiyordu. Dudaklarını yaladı ve uyku bastıran gözlerini zorlukla açtı. Normalde hemen uykusu gelen biri değildi ama bugün hatta bu gece yarısından sonra fazla yorulmuştu, Nana yormuştu. Elini Nana'ın sıkıca tuttuğu eli arasından çekti. O eliyle kızın bacaklarının altından geçirdi, diğer elini de Nana'ın boynunun altından. İyice kavradığında kucağına doğru kaldırdı onu ve yavaşça ayağa kalktı. Evden çok uzak değillerdi ama çok yakında değillerdi. Nana'ı eve kadar kucağında taşıyacaktı ya da yolun yarısında kızı yürütecekti. Ay ışığı ve lambaların aydınlatması arasında kucağında uyuyan bir kadın ile Jino ara sokaklardan Nana'ın evine doğru ağır çekimde ilerliyordu. Hayatında hiç böyle bir olay yaşamamıştı. Daha doğrusu Nana ile yaşadığı hiçbir şeyi daha önce yaşamamıştı. Kız onun dönüm noktasıydı ama artık o dönüm noktasını geçmişti. Yakında Nana ile olan tüm bağlantılarını koparacaktı, hissediyordu.

RP SON.