Do Not Love Anybody

Kızın her cümlesine karşılık pişkince gülümsüyor ve cevap vermiyordu. Gıcıklığını gayet iyi gösteriyordu. Ama kızın kaseyi önüne çekip yemeğine dönmesi Jin Ho'ı şaşırtmıştı. Karşısında ben varım. Lee Jin Ho! Nasıl yemek yer? Hemde hiç umursamadan, sanki evinde yercesine. Nasıl bir kız bu? Balık gibi açılmış bakışlarını kızın üzerinde gezdirdikten sonra başını azıcık kaseye doğru uzattı. Suda yüzen makarnalar. Ne kadar basitçe. Nasıl doyuyor bu kız bununla? O kadar gücü bundan mı karşılıyor? Aigoo kolumu nasıl da acıtmıştı? Bu iğrenç yemek sayesinde mi? Biliyordu bu yemeği tabi ki ama daha önce hiç yememişti, gerek duymamıştı. Zaten Jin Ho öyle her yemeği, herkesin yaptığı yemeği yemezdi. Özel yemekleri ve özel aşçısı vardı. Yüzünü midesi ağrıyormuş gibi buruşturdu ve geriye yaslandı. Kız -Jin Ho'a bile sevimli gelebilecek derecede- tebessüm edince, seslice yutkundu ve karnını sıktı. Aslında uçaktan indiğinden beri yemek yememişti ve biraz da açtı. Ama tabi ki de buradaki yemeklerden asla yemezdi. Ellerini cebinbe soktu ve ayaklarını uzattı. Tabi ayakları kızın ayaklarını bile geçmişti. Kızın sorusuna karşılık başını yana yatırıp hafifçe güldü. Biraz alaylı bir şekilde "Bana verebileceğin bir şeyin var mı ki?" durdu ve gözlerini kızın vücudunun üst bölgesinde gezdirdi. Başını düzleştirdi ve ellerini de cebinden çıkarıp masaya koydu. Alaycı ses tonu daha da ağır gelmeye başlamıştı. "Aslında bir şeyler var ama... Pek tipim değilsin." Çoğu zaman böyleydi kaba ve açık sözlü.

Kızın yanında eğleniyordu ve bu da Jin Ho'a ya şimdilik yeterdi. Kızın tehditlerini dinlemiyordu bile, evet aslında -hala daha kolu sızladığı için- ondan korkuyordu ama şuanda havalı çocuğu sergiliyordu. Bakışları ara ara kızın dizine gittiğinde vicdan azabı değildi ama başka bir acı hissetti kalbinin derinliklerinden, çoook çok derinliklerinden. Derin bir nefes çekti. Kendisi düştü, benim suçum değil, niye dikkatimi dağıtıyor ki?!Bunları düşünürken kızın yaptığı hareketlerini göz ucuyla görüyordu ve bakışlarını meydana doğru yönelttiğinde yanındaki sarı cüce ile aynı giyinmiş ama daha çirkin bir kızın kendilerine doğru geldiğini gördü. Aman Tanrım! Sarı rengi bu kadar itici hale gelir?! Gözlerime yazık. Bakışlarını anında kızdan çekti ve kızın açıkta kalmış bacaklarına indirdi. Yüzünden daha iyi. Sarıyı mahveden kızın -ona bunu layık görmüştü- konuşmaya başlamasıyla yüzünü buruşturdu. Bakışlarını -çaktırmadan- yanında ki sarı cüceye çevirince delici bakışlarını hem kendi hemde karşılarındaki çirkinin üzerinde gezdirdiğini gördü. Bu bakışları çok iyi tanıyorum, her kadının benim için yaptığı aciz bakışlar. KISKANÇLIK.İçinden koca bir kahkaha attı ve bakışlarını karşısındaki çirkine çevirdi. Gözlerim şimdi çekeceğiniz azap için cehennemde çekeceğiniz azaptan düşüyorum, Tanrı bunu yapmalı. Böylelerini yaratırken ne düşünüyordu acaba? Acı çekerek çirkin kıza bakmaya sürdürdü bir yandan da yanında hala adını bilmediği -aslında gerek duymuyordu, sarı cüce iyiydi onun için- kıza bakış atıyordu. Durumu eğlenceli bulmuştu. Sonunda diğer kız götünü -Jin Ho'ın bile kabullendiği- güzel bir şekilde kıvırta kıvırta gitmesiyle tüm dikkatini kızın götüne vermişti. Yanındaki hareketliliği anladığında kıvrak refleksleriyle kızın eteğinden yakaladı ve bakışları hala uzaklaşan kızın götündeydi. O kocaman güzel göt görüş alanından silinince bakışlarını yanında tepinmeyi bırakmış kıza döndü. Ayağa ani bir şekilde kalktı ve kızın bileğinden tuttu. Yüzünü aşağı eğip hemen dibindeki kıza baktı. Şuanda fazlasıyla etkileyici olduğunu biliyordu. Lee Jin Ho'ım sonuçta. Tanrıyla bile yarışabilirim. Kesinlikle kendisine tapan biriydi. Kızın bileğinden tuttuğu gibi yürümeye başladı. Kıza minik yara bantlarından alacaktı çünkü kızdan daha fazla tehdit almak istemiyordu. Ama kabul etmesi gereken asıl şey kız ile daha fazla vakit geçirmek istediği ve bunu bir türlü kabul etmediğiydi.

Yolda yürürken iç sesi veya düşünceleri faaliyete geçmemişti, kızın bileğinden gelen nabız ile yalnız kalmıştı resmen. Hiç bu kadar uzun yalnız kalmamıştı, etrafı onca insan doluydu, geceleri de yalnız uyumazdı, korkardı tek başına uyumaktan. Annesi öldüğünden beri yalnız uyuyamıyordu, yani yanında insan olmasa bile iç sesi veya düşünceleri hep çınlardı içinde. Şimdi ise arkasından gelen kızın topuklu ayakkabısının sesi, arabaların ve konuşan insanların uğultusu. Kızın garip bir çekimi vardı yoksa Jin Ho hala daha burada durmuyor olurdu. Sonunda aradığı eczaneye geldiklerinde kızı oturttu ve yara bandı almak için tezgaha yaklaştı. "Yara bandı lazım." dedi ve adamın uzattığı yara bandına baktı. Yüzünü buruştururken "Aish! Böyle sade ve çirkinlerden değil," arkada taburede oturan kızı gösterdi. "Şunun gibi küçük kızlar için olan yara bantlarından." yüzünü adama doğru döndü ve adamın o bayan çocuk değil diyecekmiş gibi açılmış ağzı ve suratını görünce elini havaya kaldırdı ve "Tamam başka yerden alırım ben yara bandını." hiç kimseye açıklama yapmaktan hoşlanmazdı. Kollarını tezgahtan çektiği sırada adam ona Pororo'lu yara bantlarını uzattı. Şöyle yola gel KÖLE. Parayı uzattı ve sırf inat olsun diye büyük bir para verip ucuz şey için o parayı bozdurdu. -Ki zaten parasında değeri az olan para yoktu-. Zavallı adamın minik bir yara bantı için o kadar parayı bozamayacağı için iki seçenek arasında kaldığını izledi keyifle. Bilyordu, ya parayı geri verecek ve bizim minik jestimiz olsundiyecekti, ya da parayı bozacak ve hiç bozukları kalmayacaktı. Adam ilk şıkkı seçmiş olacak ki bütün parayı Jin Ho'a geri verdi. Jin Ho'ın da elinde sıkıca tuttuğu yara bandını da geri alamazdı, Jin Ho güldü ve adama teşekkür etmeden -ne zaman birine teşekkür ettiği duyulmuş ki- kızın yanına gitti. Eğilmeden ya da yere çömelmeden bantı nasıl takacağını düşündü. Aish! Niye bu kadar kısa ki? Mecbur çömeleceğim, agioo! İlk defa!!!! Yüzünü buruştura buruştura kızın önünde çömeldi ve yara bantı takarken de kızın kurtulma çabaları sonuç vermedi ve bant takıldı. Jin Ho bakışlarını kızın yüzüne getirip "Agio! Bu yüz hiç bu kadar alçağa inmemişti. Fazla alçak burası." dedi ve hemen ayağa kalkıp eliyle yüzüne hava verdi. "Kendi seviyeme çıktım. Oh!"

Sessizlik aralarında tuhaf bir elektrik yayıyordu ve Jin Ho bu elektrikle çarpılmak hoşuna gitmişti. Bakışlarını sessizce kızın üzerinde gezdiriyordu, sepeti sıkıca tutan parmakları, sabırsızca yere ritimsizce vuran ayağı, saçlarının minik bir rüzgarda dalgalanışı, bakışlarının bi sarılardan küme oluşturan kızlara bide elindeki sepet arasında kayışı... İç çekti, biraz sonra yapacağı davranış içinden geliyordu ama neden öyle bir davranış sergileyeceğini bilemiyordu. Hoş neden kıza yara bantı aldığını -yani tam almak olmasa da aldı- ya da önünde eğilip yara bantı dizine yapıştırmasını da bilmiyordu. Daha önce hiç bir kızın önünde eğilmemişti, yüzü onun için çok önemliydi ve yatarken bile yüzünü yanındaki kızdan yüksek tutardı. Kendisi en önemli insandı çünkü. Basit insanlarla aynı seviyede olamazdı. Kızın konuşmasını dinledi, içindeki biraz sonra rezil olacağım, sayende mesajını o kadar iyi anlamıştı ki! Elini uzattı ve kızın elinden sepeti aldı. Cebindeki bütün parayı kızın avucuna koydu ve "Günün en iyi satışı senin artık." dedi ve gülümsedi. Arkasını döndü ve kızı öylece orada bırakarak yürümeye başladı. Elinde -çok çirkin- bir sepet taşıdığına inanmıyordu, bu halde sadece eve gidebilirdi, parti işi sonraya kalmıştı. Cebinden telefonu çıkardı ve kapattı, Joo ile uğraşamayacaktı. Çöp kutusunun yanından geçerken sapeti kutuya doğru atacakken durdu, sepete baktı ve üzerinde kızın yüzünü gördü. Olduğu yerde kahkaha atıp bakışını iki yana doğru salladı. Sepeti kolları arasına alıp, ilk taksiye kendini atarken "Deliriyorum." diye söylendi şuan ki haline.

RP SON.