[Kraliyet Akademisi] Twins.

Cebine attığı şekerlemelerden birini alıp ağzına götürdü. Yine çok şeker yemeye başlamıştı ve eğer bunu annesi öğrenirse kesinlikle sinirden deliye dönerdi. Kadının resmen kilo konusunda takıntısı vardı. Hayır kilo onun kilosu değildi daha neyi sorun ediyordu bir türlü Seul anlamıyordu. Tamam biraz haklı olabilirdi ama kendini şekerlemelerden bir türdü alamıyordu. Mutfakta da artık şeker namına bir şey yoktu. Annesi bütün çalışanları tembihlemişti bu konuda. Neymiş efendim kimse Seul'a şeker vermeyecekmiş. Neymiş yok Seul bir kilo dahi alırsa bütün herkes kovulurmuş. Yazık çalışanlara üzülüyordu. Bu yüzden şekerlemeleri dışarıdan temin ediyordu. Tabi temin ettiği kişide biricik biricik arkadaşı Dong Jun'du. Kendini bildi bileli onunla arkadaştı. Hatta okulda "Yapışık İkiz" olarak anılıyorlardı. Hoş tabi bir birlerinden ayrı durmadıkları doğruydu. Onunla aynı yatağı bile paylaşıyordu. Tabi aileleri bu kısmı bilmiyordu. Arkadaşlıklarına karışmama nedenleri de ailelerini yakın bir iş bağlarının olmasıydı. Bir nevi şirket ortaklığı gibi. İkisi ne zaman bir araya gelse evde kesin bir kaç şeyler ya kırılır yada yok olurdu. Biraz hiperaktif bir ilişkileri vardı bunu kabul ediyordu. Sınıfa girer girmez gözleri Dong Jun'u aradı. Her zaman ki oturduğu sırasında yeller esiyordu. Çantasını hızla kilitli olan dolabına attı ve hızla okulun teras katına çıktı. Burası ikisinin gizli yeriydi. Aslında çok gizli değildi yine de Seul'a özel hissettiriyordu. Ne zaman bir suç işleseler buraya yani terasa çıkarlardı. Ya da biraz düşünmeye ihtiyaçları olduğunda. İşte bu yüzden biraz hızlı bir şekilde yukarı yani terasa çıkmıştı. Dong Jun sessizce demirliklerin arkasına oturmuş ayaklarını aşağıya sarkıtmıştı. Akılına hınzırca fikirler gelmeye başlamıştı. Bunlardan biri de Dong Jun'u korkutmaktı. Sessizce arkasından yaklaştı ve "Böö." deyiverdi. Arkadaşının ölümüne korkmuş olan tepkisiyle karşılaşınca kahkahayı koyuverdi. Gerçekten feci bir şekilde kokmuştu. Bunu yüzünün bembeyaz kesilmesinden anlayabiliyordu. Dong Jun işaret parmağını kendisine doğru yöneltmesi ve"Ölmemi ve bütün eşyalarımın sana kalmasını istiyordun değil mi alçak?" demesi üzerine bir anda Min Seul'un üzerine atladı. İstediği boğuşmaksa buna hayır diyemezdi. Kıkırdayıp üzerinde durmakta olan Dong Jun'un burnunu sıktırdı. "Aiigooo! Benim biricikim korkmuş mu? Çok tatlısın" dedi ve çocuğun yanağına kocaman bir öpücük kondurdu. Bu öyle romantizm alakalı bir öpücük değildi. Daha çok sevgi ve dostluk içeren masum bir öpücüktü.

Kimya dersi her zaman ki gibi sıkıcı geçmişti. Hatta bu seferki ultra sıkıcıydı. Çünkü derse stajyer öğretmen gelmişti ve kesinlikle berbat biriydi. Ders boyunca Dong Jun ve Seul ile uğraşmıştı. Ne zaman soru sorsa direkt ya Seul yada Dong Jun’u kaldırmıştı. Hayır kendini ne sanıyordu ki? Dudaklarını büktü ve sıkıntıdan ofladı. Ders bitmek bilmezken göz ucuyla Dong Jun’a baktı. Ona bugün ne olmuştu ki? Bir huzursuzluğu vardı bunu öğrenmeliydi. Sonuçta bu zamana kadar aralarında en küçük bir sır bile olmamıştı. Oldukça dalgın gözüküyordu. Canı ister istemez sıkılmıştı. Onu uzun zamandır bu kadar sıkıntılı görmemişti. Sıranın üzerindeki defterini alıp küçük bir parça kopardı. Kalemiyle üzerine “Teneffüste konuşalım bebek” diye yazdı. Kağıdı alıp avcunun içinde buruşturduktan sonra Dong Jun’un sırasına doğru fırlattı. Tabi bu sırada hesaba katmadığı bir olay gelişmişti. Stajyer öğretmenin arka sıralarda oturduğu unutmuştu. Kağıt Dong Jun’a ulaşmadan yere düşmüş ve stajyerin eline geçmişti. Kağıdı yavaşça açarken dudağını ısırmaya başladı. Aslında kötü bir şey yazdığından değil de yanlış anlaşılmaktan korkmuştu. Dong Jun da dikkatini öğretmene vermişti. Kağıdı tam açmıştı ki bu sırada Dong Jun sırasından fırladı ve kağıdı öğretmenin elinden kaptı. Tabi bu hareketi asıl sınıf öğretmeni olan Bay Lee’nin gözünden kaçmamıştı. Elindeki cetveli alıp masasına vurduktan sonra Dong Jun’un yanına gidip kızgın gözleriyle bakmaya başladı. Seul ne yapacağını bilmez bir haldeyken sırasından fırlayarak kalktı. Kendisi yüzünden Dong Jun’un yanmasını istemezdi. “Öğretmen Lee kağıdı atan kişi benim. Arkadaşımın yani Dong Jun’un suçu yok” dedi ve dudaklarını tekrar büktü. Öğretmen Lee biraz düşündükten sonra konuşmaya başladı. “İkiniz beni sınıf dışında bekleyin” dedi ve eliyle kapıyı işaret etti. Dong Jun hiç sesini çıkarmadan sıraların arasında ilerlerlerken hızla yanına yetişti. Bütün sınıf her zaman olduğu gibi yine ikizlere bakıyordu. Yaramaz İkizlere. Eliyle Dong Jun’un bileğini tutup koluna girdi. Sınıftan çıktıklarında kısa bir oh çekti. Yalnız kafasının karışıklığı hala geçmiş değildi. Dong Jun da bir sorun vardı ama ne? Arkadaşını kolundan çekiştirip yüzünü ellerinin arasına aldı. “Sana bu ifade hiç yakışmıyor biricikim. Şimdi şöyle yaparsak daha iyi olur” dedi ve eliyle Dong Jun’un ağzının kenarlarını yukarı kıvırdı. “Kiyomiii. Kesinlikle şimdi daha iyi” dedi ve kıkırdadı.

“Çok çok çok –ki anlatamayacağım kadar çok üzgünüm” dedi ve biricik arkadaşına dudaklarını bükerek baktı. Hayatında ilk kez ceza alacaktı ve bu yine ve yine Seul yüzünden olacaktı. Sıkkın bir şekilde omuzları düşerken kendini gülümsemeye zorladı. Kesinlikle bunu halletmeliydi. Yani kendini aşırı derecede suçlu hissediyordu sonuçta. Vicdanen hiç rahat değildi. Arkadaşıyla kimya öğretmenlerinin çıkışını büyük bir sessizlikle beklemeye başladılar. Yaklaşık bir on beş dakika sonra dersten çıkış zili çaldı ve Dong Jun ile dört gözle hocanın sınıftan çıkmasını beklediler. Sınıftan ilk stajyer öğretmen –kesinlikle onun gözlerini oymak istiyordu- ve sonrasında Öğretmen Lee sınıftan çıktı. İkisi yanlarından sessizce uzaklaşırken Dong Jun ile göz göze geldiler. Şaşkın bir şekilde öğretmenlerinin arkasından bakarken olaya anlam verememişlerdi. Omuz silkti ve Dong Jun’a bakıp “Belki de bizi unuttular. En iyisi olayın üzerine gitmemek.” dedi ve gülümsedi. Yani bu bir nevi Seul’un felsefesiydi. Kimse seni ikinciye uyarmıyorsa bu demektir ki ya unuttular yada afettiler. Bu yüzden olayın üzerine hiç ama hiç gitmeye gerek yoktu. Yeniden arkadaşına döndü ve sırıttı. “Hadi kantine gidip bir şeyler içelim. Şöyle sıcak bir şey olsun mümkünse.”

Kantine doğru giderken aklından bugün Dong Jun ile neler yapabileceği geçiyordu. Her okul çıkışı eve gitmeden önce uzunca bir süre dışarı çıkarlardı ve birlikte eğlenirlerdi. Bir önceki gün kareoke bara gitmişlerdi yani bugün bunu yapamazlardı. Bowling? Yada her hangi bir kafeye gidip sohbet edebilirlerdi. Hem ona anlatmak istediği bazı şeyler vardı. Mesela bunlardan biride üst sınıflardan bir çocuğa fena abayı yakmış olmasıydı. Kesinlikle ondan bahsetmeli ve Dong Jun'un fikrini almalıydı. Üstelik çocukta ondan hoşlanıyor gibiydi. Sürekli göz göze geliyorlardı ve bu Seul'un başına ilk kez geliyordu. Kantinden aldığı iki adet karışık meyve çayıyla beraber Dong Jun'la oturdukları masaya koydu. Sonrasında okulunun eteğini tutup arkadaşını selamladı. "Efendimiz çayınız gelmiştir. Afiyetle boğazınızda kalabilir." dedi ve kıkırdadı. Dong Jun'da ona katılırken arkadaşına baktı. Onu kesinlikle anne ve babasından daha iyi tanıyordu. Yüzünde ki endişe ifadesini saklamaya çalışsa da bunda başarılı olamıyordu. Çayna uzanıp bir yudum al. Aisshh! Çok sıcakmış. Diliim. Dudağını ısırdı ve elini yelpaze yapıp ağzını yellendirdi. Dong Jun kıkırdadı ve eliyle Seul’u işaret edip. “Sanırım bedduan sana döndü.” Seul kaşlarını çattı ve çayını pencerenin önüne doğru kaydırıp biraz soğuması için bekletti. Bu sırada Dong Jun kendisine dikkatli bir şekilde bakıyordu. Kollarını önünde birleştirdi ve tek kaşını kaldırdı. “Hadi hadi çıkar o ağzında ki baklayı. Var sende bir şeyler. Sakın bana yalan söyleyeyim deme anlarım.” Bugün ne yapıp edip biricik arkadaşının endişesinin nedenini çözmeliydi. Bu konuda kararlıydı ve her ne olursa olsun öğrenecekti.

Çay sıcaklığıyla beraber boğazından akarken Seul'un beyni kısa bir süreliğine durmuştu. Kulaklarıysa bir kaç dakikalığına çevrim dışı olmuştu. Biraz önce yanlış mı duymuştu? Yoksa gerçekten biricik arkadaşının anlatmak istediği gey olduğu muydu? Hayır bu ayıplanacak bir şey değildi. Yani bilemiyordu. Gey olan bir çok arkadaşı vardı ama Dong Jun? Tamam kendisinden başka kızlarla takıldığı söylenmezdi. Erkeklerle de takılmazdı. Bu kafasına takacağı bir sorun değildi. Çünkü Dong Jun bu yaşına kadar en iyi tanıdığı tek insandı. Elinde ki çayı yavaşça masanın üzerine koyarken arkadaşının gözlerine baktı. Gerçekten acı çekiyordu. Bunu nasıl bu zamana kadar anlayamamıştı? Yüzüne yumruk atmamak için kendini zor tutuyordu. Demek bunca zamandır bu huzursuzluğun nedeni buydu. Ahh Dong Jun. Birde en iyi arkadaşınım diye geçiniyorum. Kesinlikle en kötüsü benim. Elini arkadaşının eline uzattı ve kendine doğru çekti. Elleri sıkıntıdan ter içinde kalmıştı. "Ahh Dong Jun. Bana bunca zaman neden söylemedin? Kendimi çok kötü hissettim. Yani biz çok yakınız. Ben öyle sanıyordum." Elini geri çekti ve çayına uzandı. Boğazı sıkıntıdan feci bir şekilde kurumuştu. Bir yudum aldıktan sonra arkadaşına tekrar baktı. "Beni yanlış anlama biricikim. Yani bunda senin tabi ki suçun yok. Ben kesinlikle karşı değilim. Eee anlat bakalım eminim sende saha fazlası vardır. Bugün ağzında ki bütün baklaları ortaya dökeceğim." dedi yüzüne kocaman bir gülümseme yerleştirdi.

Dong Jun ve Bar? Kesinlikle bu iki kelimenin bir cümlede geçeceğine inanmazdı. Tabi bunu Dong Jun dışında biri söyleseydi. Ama şimdi karşısında en iyi arkadaşı kendi ağzıyla söylemişti. Barlar Dong Jun’a göre değildi. Yani onun gibi tatlı bir kişiliğin hiç bara gideceğini düşünmemişti. Tabi amaç içki içmek değildi. Arkadaşı resmen aşık olmuştu. Hem de bir erkeğe. Ne demeliydi bilmiyordu. Bu duruma zamanla alışabileceğine inanıyordu. İyi arkadaşlar bunu yapardı değil mi? Onun adına hem sevinmişti hem de endişe duymuştu. Sonuçta gidip de normal birine aşık olmamıştı. Seul da zamanında böyle hatalar yapmıştı. Aşık olduğunu zannettiği o kadar çok kişi vardı ki bunun listesini yapmaya kalksa Badat’a kadar uzar giderdi. Arkadaşının ellerini çenesinden çekerken gülümsedi. “Dong Jun bunları senin ağzından duymasam hayatta inanmazdım. Ama senin için endişeliyim.” Gözlerini arkadaşının gözlerinden ayırmadan çayından –buz gibi olmuş çayından- bir yudum aldı. “Yani biliyorsun senin için ne kadar iyilik yapmış. Seni üzmek istemem ama bu belki de aşk değildir. Yani ona ilgi duymuş olabilirsin ve bunun nedeni de minnettarlık duyman olabilir.” Ellerini arkadaşının soğumuş olan ellerine götürdü. Yüzü biraz asılmıştı. Canını sıkmak istememişti. Onu üzmek, isteyeceği en son şeydi. “Beni anlıyorsun değil mi birciğim.” Dedi ve arkadaşın ellerine sıcacık bir öpücük kondurdu. Onu daha fazla üzme taraftarı değildi ama endişeleniyordu. Hangi arkadaş endişelenmezdi ki?

Arkadaşının emin konuşması Seul'u oldukça etkilemişti. Onu ilk kez bir konuda bu kadar kararlı görmüştü. Sanırım bahsettiği çocuğa aşık olmuştu yada bilemiyordu. Etkilenmişti işte. Aslında Seul'un da durumu pek farklı değildi kendisi de bu aralar bir konu üzerinde takıntılı hale gelmişti. Üst sınıftaki çocuklardan birine feci bir şekilde abayı yakmıştı ve çocuğun bundan haberi yoktu. Olaylar kesinleşene kadar bu konu üzerinde Dong Jun'la konuşmamalıydı. Yani sonuçta ne fol ne de fos vardı. Çocuğun kendinden haberinin bile olduğunu zannetmiyordu. Feci bir şekilde yakışıklı ve havalıydı. Kafasında bu düşünceler geçerken gözü uzaklara dalmıştı. Dong Jun'un elini gözlerinin üzerinde sallaması üzerine daldığı düşüncelerden uyandı. "Irrmm. Kesinlikle sana bu konuda bol bol Fighting'liyorum biricik. Yalnız benim şimdi kaçmam gerek. Ve sen akşam soluğu bizim evde alıyorsun. Dün bana söz vermiştin akşam beraber uyuyacaktık. Unutmadın değil mi?" dedi ve hızla yerinden fırladı. Dong Jun'un yanağına yaklaşıp kocaman bir öpücük kondurduktan sonra -bu hareketi tüm kantin sakinlerinin kendilerine bakmasına neden olmuştu- kendini Dong Jun'dan uzaklaştırdı ve kıkırdadı. "Bol şans bebek! Hadi ben kaçtım."

RP SON