Hello to new myself

Sırt çantasını iyice sırtına yapıştırdı. Yolda saydığı adımlarıyla ilerliyordu. Annesi ile -şuan ki okuluna yakın- bir alışveriş merkezinde buluşacaklardı. Kuzeninin düğünü olacaktı ve onun için annesiyle alışverişte kıyafet bakacaklardı. Bazen tam bir hanım evladıyım. Aslına bakılırsa bazen değil, her zaman hanım evladıydı. Nazik davranışları, kolayca kırılabilen kalbi, kızlara değil de erkeklere olan ama bunu açığa vurmaya korkan tavırları. Her şeyiyle tam bir şirin kız gibiydi. Ama ailesinin gözünde mükemmel minicik oğulları Dongjun iken, okulda çoğu zaman dalga geçilen ezik Dongie'ydi. Dudağını büzdü ve annesi ile sözleştiği alışveriş merkezine girdi. Vitrinleri inceleyerek minik adımlarla ilerlerken annesinin araması ile durdu. Toz pembe -bu renge bayılıyordu- kabıyla son model telefonunu cebinden çıkardı ve kulağına götürdü. Annesinin sesi arkasından gelen kahkahalara odaklanmamaya çalıştı. "Bebeğim. Benim arkadaşlarımla acil bir işim çıktı. Sen tek başına kıyafet baksan olur mu? Ya da eve git, yarın çıkarız birlikte. Ayrıca canım, bu gece babanla beni bekleme, arkadaşlarımızla biraz eğleneceğiz. Hizmetlilere senin için talimat bıraktım." dedi ve öylece oğlunun suratına kapattı. Gözlerini devirdi Dongjun. "Her zaman ki olan şeyler..." Dudağını büktü ve alışveriş merkezinden çıktı, eve gitmekten başka çaresi kalmamıştı.

Büyük cadde de ilerlerken okulun en havalı -kendisinin de çok beğendiği ama sürekli Dongjun ile dalga geçitği için bir şey yapamadığı- çocuğu ara sokaklardan birine daldığını gördü. Kurumasın diye hafif parlatıcı sürdüğü dudağını ısırdı. İki seçeneği vardı, iyi bir çock olup eve gidecek ve piyano alıştırmalarına devam edecekti ya da kötü bir çocuk olup havalı, zengin züpppesinin peşinden gidecekti. Aklı ilki seçerken ayakları onu ikinci seçeneğe doğru sürüklemeye başlamıştı bile. Genç dışarıdan bile iğreti kokan, gürültü müziğin kulakları sağır ettiği bir bara doğru girdiğinde mecburen o da peşinden girdi. Sırtındaki sarı ve morun karışımı çantasını sıkıca tutarken insanların çarmasıyla düşmeden yürümeye çalıştı. Kalabalık onu fazla sıkıyordu ama bar tezgahına dpğru ilerlemeliydi en azından. Arkası dönük, iri cüsseli birinin yanına geçti. Yüzünü barın içine doğru çevirdi ve yüzünü buruşturarak havalı çocuğu aramaya başladı. Kalabalığın arasında -gözlükleri de yoktu gözünde- bulamayacğaını bildiği için tam önüne dönüyordu ki yanındaki iri cüsseli adamı tanıdı. Park Seong Jae! Yüzüne yayılan minnettar gülümsemeyle adamın kolunu tuttu. İşaret parmağıyla kendisini gösterip "Ben.. Beni tanıdınız mı? Geçen hafta neredeyse hayatımı kurtarmıştınız. Hiç alakam olmayan bir kavgada kaynayıp gidecekken beni çekip kurtarmıştınız. Tanışmıştık. Yani biraz zoraki de olsa..." hızlı ve çok konuşuyordu. Yüksek müzikte adamın kendisini duyduğuna bile emin değildi ama çenesi açılmıştı bir kere. Kendini hatırlatmak amacıyla "Ben Won Dong Jun. Siz de Seong Jae'siniz. Park Seong Jae." gülümsedi. Büyük hayran olduğu bir ünlüyü yakalamış gibi hissediyordu.

İltifat etti galiba? Adam işiyle uğraşırken kendisi de elini çenesine dayamış hayran hayran adama bakarak konuşmaya başladı. "Pekte dertsiz sayılmam canım." dedi eliyle çenesinde daire çizerken önündeki bardaktan ince bir yudum aldı. Bakışlarını tekrardan adama kaldırdığında kendisini dinlediğine dair kanıt gösteren bakışlarıyla karşılaştı. Yorgunca gülümsedi. "Pek önemli değil, ailevi meseleler." dedi basitçe. İlk defa sürekli sevimli ve mutlu çocuk gibi davranmayacaktı bu gece anlaşılan. Büyük ihtimalle gün birazdan yavaşça kaybolacaktı gökyüzünden ama buradaki loş ortam onu fark etmesine engel olacaktı. Eve geç kalırsa hizmetçileri ailesine haber verecekti ve annesi de -eğer vakit bulursa- kendisini arayacak ve nerede olduğuyla ilgili hesap soracaktı. Bunu ilk kez yapıyordu, ilk kez kurallara karşı geliyordu ve olacakları tahmin etmişti. Omuzlarını silkti ve bardağından bu sefer büyük bir yudum aldı. İçecek kesinlike boğazını yakmıştı ve ağzını yumultmasına neden olmuştu. Öyle her şeyi yiyebilen biri değildi, yemek programı vardı ve bunun dışına da çıkamazdı. Asla içki içmemişti, daha reşit olmadığı için. Elini boğazına indirdi ve hafifçe ovaladı. Yüzüne çarpık gülümseme koyup "Güzelmiiiş!" dedi ve kıkırdadı. Bardağı bırakıp sırt çantasını çıkardı ve kucağına koydu. Bu adamı burada görmesi iyi olmuştu. Onunla biraz vakit geçirebilirdi. Yani öyle düşünüyordu. "Sürekli burada mı çalışıyorsunuz opp-?" hafif öksürük numarasıyla pot kırmayı engelledi. "Sunbaenim?" dedi ve toparladı. "Yani insanları kurtarmadığınız zamanalarda?" dedi ve bir kere daha kıkırdadı. Adam gözünde kesinlikle bir kahramandı.

Yakışıklı adamın esprisine fazla abartılı bir şekilde kıkırdamıştı. Eliyle ağzını kapattı ve omuzlarını titreterek gülüşüne son vermeye çalıştı. Bu müziğin resmen iç organlarında gezindiği ve karşısında über yakışıklı barmenin olduğu barda kendini kaybediyordu Dong Jun. Rahatlıyor ama bir yandan da aşırıya kaçacak şekilde hafif meşrep oluyordu. Elini ağzından çekti ve az önce kucağına bıraktığı çantasını sandalyenin dibine bıraktı ve bakışlarını çantadan çekip kurtarıcısı yani Jae'e çevirdi. Dudaklarını ilk önce yaladı sonra ısırdı, böylece doğal bir şekilde pembeleşecekti. Ama böyle loş bir ortamda adamın bunu fark etmesi pek olası değildi. Parmaklarıyla tezgahta ritim tutarken bardağına baktı, yarısı hala duruyordu ama midesi rahatsız olmaya başlamıştı bile. Kendisi gibi midesi de nazikti. "Gece 4! Uykun gelmiyor mu o zamana kadar?" saf ve iyimser Dong Jun. Bakışlarını kendisine kaydıran ve smirk gülüş sergileyen adama daha dikkatli baktı. Artık bir şeyden emindi; okulun en yakışıklı çocuğu siktir olup gidebilirdi, DongJun aşık olmak için daha iyisini bulmuştu. Erkeklerden hoşlanıyordu ama bunu daha yeni keşfetmişti ve bu biraz garipti onun için. Ailesinin bunu asla öğrenmemesi gerekiyordu yoksa şimdiden planladıkları Won Dong Jun'ın geleceği planı bozulabilirdi. Korkuyor gibiydi ama eğer bu karşısındaki inanılmaz varlık yanında olursa... Asla olmayacak bir şey düşlüyorsun Junnie! Kim bilir her gece kaç kızı götürüyordur. Yatakta tek kızla yetinmeyenlerdendir kesinlikle. Porno izlemişti tabi ki, ilk defa üç hafta önce. Evet. Her şekilde -aldığı nefesi bile- ailesinin planladığı şekilde olan bir çocuktu ve pek fazla kendine vakit ayıramazdı. Üç hafta önce banyo yapacağım diye duşa girmişti ve okulda bir grup gencin konuştuğu siteye girip ilk boşalma deneyimini gerçekleştirmişti. Eğer bu adamla da o hissi yaşarsam artık ölebilirim. Lütfen Tanrım, benim kararlarımda yanımda ol. Ailem beni gebertebilir ama bu adamla bir kere bile olsa bir şansım olsun lütfeeeen.