Ghost In White Dress

Tozlu arazide araba hopluyordu. Gözlerini kapattı ve arkasına yaslandı. "Büyükbaba! Ben Hristiyanım. Niye kabile dinlerinden birinin tapınağına zorla götürülüyorum?! SAÇMA!" isyanları vol1202. Annesi hristiyan babası ise bu tapınağa sahiplik yapan kabile dinlerinden birine mensuptu. Ama şimdi ne annesi ne de babası hayattaydı. Bir büyükbabası ve halası vardı. Bu güzel sonbahar hafta sonunu ise onu bu tapınağa zorla sürükleyerek Tae Woong'ın burnundan getirmeye niyetlilerdi. Amaçları babasının mensup olduğu dini torununa tanıtmaktı, çünkü onun hristiyan olmasını pek istemiyorlardı. Cebinden telefonunu çıkardı ve çekim alanına baktı. Az çekiyor, elleriyle saçlarını karıştırdı ve ayaklarını arabanın yerine vururken "Aish! Dede burada telefon çekmiyor? Ne batıl inançlara doğru sürüklüyorsunuz beni?!" dudağını sarkıttı ve başını koltuğun baş kısmına vurdu iki kez. Önde arabayı kullanan halası cıvıldayan sesiyle "Ahh Woongie! Halacığına gülümse. Bak çok güzel bir gün olacak. Tapınakta çok eğleceksin. Hem kültür okuyorsun sen, buraları bilmek senin için büyük bir fayda." dedi. Başını olumsuz anlamda sallarken doğruldu. Arabanın arka koltuğunda tek başına oturuyordu ve kaçış planlarını yapmak için çok geç kalmıştı. Dedesi önde Woong'a göre manita koltuğunda oturuyordu ve halası da arabayı sürüyordu. Araba sonunda durduğunda halası dedesinin koluna girdi ve dedesi de Tae Woong'a koluna girmesi için kolunu uzattı. Genç adam omuzlarını silkti ve ellerini cebine sokup onları geride bırakarak tapınağa doğru ilerledi. Büktüğü alt dudağıyla istenmediği bir yere zorla götürülen bir çocuk gibiydi ki öyleydi zaten. Yirmi bir yaşındayım. Reşitliğimi geçeli çok oldu ama hala başımdakilerden kurtulamadım. Tanrıya şükür onlarla aynı evde değilim. Daha üç hafta önce bir spor salonunun çatı-teras katındaki minik bir daireye taşınmıştı. Neredeyse halası her gün kendisini ziyaret etse de -dedesinin talimatıyla- yine de kendine ait bir yerdi. Hem okuluna yakındı. Özgür olmayı seviyordu Tae Woong. Tapınağa girmeden taş yola girdi ve ilerideki büyük ihtimalle dua etmek için ayrılmış dua evine doğru ilerledi. Köprüye doğru geldiğinde cebindeki telefonu çıkardı ve ekranı yukarı kaldırıp çekim alanı bulmaya başladı. "Çocuklara haber vermeliyim, kurtarmalılar beni buradan."

Dua evinin içinden gelen kadın sesiyle öylece donakaldı. Biri benimle konuşuyor... Tapınağın içinden ses geliyorrrr! Yüce İsa! Bütün korkularını toparladı ve düşünmeyi bırakıp gücünü bacaklarına verdi. Bilmediği bir yere doğru koşuyordu, biran önce bu korkunç yerden kurtulmalıydı. Ayak bilekleri zayıftı Tae Woong'ın. Ne zaman koşsa düşerdi. Bu yüzden koşuda o kadar da iyi değildi. Ama sporu severim, koşu hariç. Böyle anlarda saçma düşüncelerini bir türlü bırakamaması da saçma huylarından biriydi. Birde sürekli saçma kelimesini kullanması. "Çok korkuyoruuuum. Jesus! Please! Bana yardım elini uzat. Buraya gelmem bile saçmayken, böyle bir yerde kaçmam!! Dedeeaağ! Halaaaağ!" Arkasına bakmadan koşuyordu. Sonunda olması gereken olmuş ve ince-güçsüz ayak bileği onun dengesini bozmuş ve yere düşürmüştü. Birde yere düşmesi bir yana yuvarlanıyordu, aynen nereye gittiğini bilmeden koşması gibi. Hangi saçmalığa yuvarlandığını bilmeden duramıyordu ve yuvarlanıyordu. Bir kere olsun şans Tae Woong'a gülümsemeyecekti anlaşılan, özellikle bugün.

Sırtına batan sert taşlar yüzünden kalkmak istiyordu ama su sanki onu yere yapıştırmış kalkmasına izin vermiyordu. Sonbaharın ılıklığı suya etki etmemişti, su buz gibiydi. Üşüyordu. Belki de artık ailesinin yanına gitme vakti gelmişti. Yirmi bir yıllık bir hayat yaşayacaktı ve İsa'ya, anne ve babasına kavuşacaktı. Kutsal Ruh, canımın acımasına izin verme. Yutkunmaya çalışıyordu ama başarımıyordu, gözlerini açamıyordu. Ama kendisine yaklaşan, dürten herşeyi hissedebiliyordu. Sanki ruhu çıkmış ta uzaktan kendisini dinliyordu. Ses var, görüntü yok. Vücudunun sürüklenişi... Canını o kadar çok yakıyordu ki ama söylenemiyordu. beni rahat bırak hayalet. Saçmalık bütün bunları yaşamam. Sonunda gözlerini yavaşça açabildiğinde gözleriyle hemen dibindeki kızı gördü. Koooorkunnç hayaalettt! Büütn gücünü tekrardan topladı ve ayağa kalktı. Bu sefer kaçsa bile bu hayaletin onu tekrardan yakalayacağını bildiği ve birazda yuvarlamaktan korkutuğu için en yakın ağaca tırmandı. Tırmanta normaldi, ne çok iyi ne de kötü. Dallar ıslak gömleğine takılsa da iyi bir yere oturdu ve aşağıdan ona seslenen canlı görünümlü hayalete baktı. Şeffaf değildi, başını yana eğdi. "Hayaletler şeffaf olmaz mıydı yea?!" diye söylendi. Kızın eliyle kendisine aşağı inmesi hareketiyle korktu ve üzerinde haç işareti yaptı.

Hayalet diye korktuğu kızın -tamam hayalet olmadığına birazcık inanmıştı- yavaşça uzaklaşmasıyla bu seferde başka bir korku sardı Woong'ı. YALNIZLIK korkusu. Koca ormanda yabani hayvanlarla tek kalma korkusu. Cebinde telefonunu aradı, en iyisi büyükbabasını ya da halasını aramaktı. O bu ağaçtan inmeye ancak gelirse ikna olabilirdi. Zaten kız gitmişti. Tek başına asla yolu bulamazdı. Telefonunu arıyordu ama bir türlü bulamıyordu, bir eliyle düşmemek için iyice ince dala tutunurken bir yandan da tek eliyle telefonu bulmaya çalışıyordu. Büüyk ihtimalle yuvarlanırken elinden düşürmüştü. Dalın çıtırmada seslerini duyunca "Lanet olsun! Hem telefonumu kaybettim hemde bu ormanlarda yabani hayvanlara yem olacağım!"dedi. Kızın son seslenişlerini duyduğunda yavaşça, umutsuzca, üzgünce ve daha nice olumsuz duygu yüklü şekilde ağaçtan atladı. Üzerini temizledi, ıslak olan üzerini ne kadar temizleyebilirse. Doğruldu ve derin bir nefes çekip korkak adımlarla ağacın arkasındaki kıza yaklaştı. "Saçma dine inana... Her neyse. Kültürlü ve anlayışlı bir insanım ben. Şimdi." kızın önüne geldi ve tüm cesaretini toplayıp "Beni tapınağa geri götürür müsün? Beni bekleyen insanlar var." dedi yavaşça. Sanki deli birine bir laf anlatmaya çalışır gibi, yavaş yavaaş.

Kızın elleri kendi vücudunda gezerken hem korkuyor, hem de heyecanlanıyordu. Kıpırdamamaya çalışıyordu ama olmuyordu sürekli oynuyordu. Sonunda kızın elinin kendisine doğru uzatışı ve güven verici sözleri... Bakışlarıyla baştan aşağı güvenilir biri mi ayarıyla kızı süzdü. Hafif dağılmış siyah saçları, beyaz elbisesi ve ıslak toprakla bütünleşmiş ince ayakkabılar içerisinde ki küçük ayakları. Kesinlikle dışarıdan güvenilir biri değildi ama Woong'ın başka şansı yoktu. Alt dudağını sarkıtıp havayı üfledi ve alnına yapışan kahkülünü geri itti. Elini kıza uzattı ve kızın sıkıca eline kenetlenmesini izledi. Jesus! Beni koruyacağını biliyorum. Kızın peşinden biraz hızlı adımlarla ilerlemeye başladı. Hava çok çabuk kararmaya başlayacak gibiydi. Sonbaharın gelmesiyle saatler hızlanmış gibiydi, gündüz azalmış ve böyle yerlerde çok korkunç olan gece çoğalmıştı. Şuan da tek duası bu kızın veya vahşi bir hayvanın kendisini yemeden sağ salim arabalarına kavuşup biran önce evine gitmekti. Büyük ihtimalle bu gece halasıyla bile uyuyabilirdi. Çok korkmuştu ve hayaletler basmasından daha kötü bir şey olamazdı ona göre.